Óveður

Fyrir 17 árum var vondur  vetur.  Hríðarbyljir og skafrenningur þess á milli vikum saman. Þá var ég háskólanemi sem vann þess á milli í samvinnufyrirtæki í eigu Sunnlenskra bænda, MBF sáluga. Eitt sinn sat ég tíma í fílunni hjá Páli Skúlasyni, sennilega í febrúar 1990.  Gott veður var þann dag og mér gekk vel að ferðast frá heimili mínu sem þá var í foreldrahúsum í Litlu-Sandvík. En svo um kvöldið hvessti heldur betur og ég þurfti að biðjast gistingar hjá vandamönnum. Stórbylur skall á og fréttir bárust af föstum bílum á Heiðinni. Svo átti ég að mæta í vinnuna í Mjólkurbúinu kl. 7 morguninn eftir þannig að ég tók daginn snemma.  Um morguninn var veður gengið niður og ég lagði af stað á mínum stórglæsilega dökkbláa Daihatzu Charade. Og það sem kom mér mest á óvart var að Vegagerðin var ekki farin að moka Fjallið.  Ég sé enn í dag eftir að hafa ekki tekið með mér ljósmyndavél. Heiðin var “sjúrealísk”. Bílar voru á þvers og kruss. Höfðu verið skildir eftir.  Við Litlu-kaffistofuna var bílaóreiða og greinilegt að þar hafði átt sér stað fjöldaflótti.  Og í brekkunni fyrir ofan var Volvo-station bíll á miðjum veginum með hazard-ljósin á.  Mannlaus.  En ég hélt minn veg áfram og gat ekið á miðjum veginum því engin var umferðin á móti. Smá hryðjur öðru hvoru og skafið hafði inn á veginn hér og þar en ekkert mál var fyrir mig að smeygja fram hjá því. Ég mætti fyrsta bílnum í Kömbunum.  Og ók á Selfoss, var mættur í Mjólkurbúinu skömmu eftir kl. 7.  Yfirverkstjórinn rak upp stór augu.  Faðir minn hafði hringt og tjáð að ég væri veðurtepptur í Reykjavík. Og eftir að ég hafði gefið Mumma verkstjóra ferðaskýrslu hringdi hann í Reykdal og skipaði honum að senda af stað vöruflutningabílana tvo til Reykjavíkur því enn bárust útvarpsfréttir af ófærð á Hellisheiði. Þannig að þessi morgunleiðangur minn frá Reykjavík til Selfoss kom í veg fyrir að Reykvíkingar syltu þann daginn.