Tímafrek skráning á menningararfi

Björn Bjarnason dómsmálaráðherra skrifar í dagbók sinni á www.bjorn.is um afhendingu ljósmynda úr einkasafni sínu til Ljósmyndasafns Reykjavíkur. Hann segir

"Á sínum tíma ákvað ég að láta Ljósmyndasafni Reykjavíkur í té mikið safn ljósmynda í minni vörslu. Myndirnar voru óskráðar en á þeim tíma, sem ég afhenti þær, var enn nokkur áhugi á að nota sumar þeirra og taldi ég einfaldast að geta bent á safn sem vörsluaðila. Þegar myndirnar höfðu verið í kössum í mörg ár og ekkert var gert í því skyni að skrá þær eða búa um þær á nokkurn hátt auk þess mér fannst, að stjórnendum safnsins þætti nokkur ami af þeim nema með fráhrindandi skilyrðum, ákvað ég einfaldlega að taka kassana aftur í mína vörslu."

Um þetta er tvennt að segja. 

1.  Skráning er ekki einföld aðgerð.  Mikill tími fer í þá vandasömu aðgerð sem fellst í skráningu menningararfsins hvort sem um er að ræða þrívíða muni, ljósmyndir, fornleifar, skjöl eða heimildir.  Og mikill tími þýðir að mikið fjármagn þarf til skráningar, starfsfólk á launum og aðstöðu við skráningar auk fullnægjandi aðstöðu til varðveislu.  Þetta þekki ég vel eftir 15 ár í starfi á safni.

2.  Undarlegt að ljósmyndasafn BB skuli ekki hafa verið skráð af LR með tilliti til stöðu hans í þjóðfélaginu og stöðu föður hans, Bjarna Benediktssonar,  sem skilgreina má sem einn af helstu stjórnmálaforingjum Íslands á 20. öld.  Greinilegt er að Ljósmyndasafn Reykjavíkur býr við fjárskort eins og aðrar menningarstofnanir Reykjavíkurborgar og hefur ekki við að skrá þær ljósmyndir sem því er falið að varðveita, forverja, skrá og, eftir atvikum, miðla. En ef til vill er málið flóknara því í þessa gjöf spilar örugglega höfundaréttur atvinnuljósmyndara sem væntanlega eru höfundar einhvers hluta af myndum þeim sem innihalda ljósmyndasafn Björns Bjarnasonar ráðherra.